Het lijkt aantrekkelijk. Leven alsof het je laatste jaar, maand of dag is. Niet zelden krijg ik dat advies. Direct of indirect.
"Haal er uit wat er (nog) in zit!"
"Doe alleen de dingen die je leuk vindt!"
"Geniet van elk moment!"
Ik probeer het me voor te stellen. Pen en papier in aanslag en lijstje maken. Drie kolommen. Activiteit, wanneer en prioriteitscijfer.
Snel nog een vierde kolom: hoelang mag die activiteit duren zodat andere prioriteiten niet in de knel komen. Immers het stapeltje boeken achter mij lees je niet in één dag uit. In de vijfde kolom (toch maar) een cumulatief cijfer: de optelsom van alle door mij geselecteerde acties in tijd (het woord "Bucket List" krijg ik niet uit mijn strot). Het wordt een rommeltje en ik besluit het mezelf makkelijker te maken door het geheel over te typen in excel. Ik maak dan ook gelijk een filter aan waarmee ik netjes de activiteiten in volgorde van prioriteit kan zetten, en kan aanpassen wanneer ik daar zin in heb, zodat ik niet steeds regels hoef in te voegen.
De opzet ziet er al fraai uit tot ik me realiseer dat ik nog geen rekening heb gehouden met de kosten. Een zesde kolom is snel gemaakt, ik zet er een €-tekentje boven. Ik moet dan wel kunnen bijhouden hoeveel geld ik dan steeds overhoud. Ook dat kan eenvoudig in excel. Een zevende kolom, tot slot, reserveer ik voor het verschil tussen de begrote kosten en wat ik virtueel nog in cash heb als ik alle daarboven beschreven activiteiten heb gedaan.
Ik begin me enigszins onrustig te voelen. Het is nog niet zomaar gedaan zo'n lijstje maken en dit is nog maar de opzet. Wat doe ik met spontane acties die gedurende het jaar, dag, maand in me opkomen en die niet in mijn sheet staan? Later toevoegen, of is dat zelfbedrog? En wat als ik toch veel en veel langer leef dan nu verwacht? Of andersom: korter? Zijn dan de prioriteiten nog steeds dezelfde?
Ik realiseer me opeens dat "leuke" dingen alleen leuk zijn als er voldoende saaie, vervelende, verplichte, of simpelweg dagelijkse activiteiten tegenover staan. Moeten die ook meegenomen worden?
Daarnaast vallen bepaalde zaken ook prima te combineren. Wat is er bijvoorbeeld op tegen om tijdens een mooie vakantie de stapel boeken mee te nemen en die te lezen voordat ik naar een sterrenrestaurant ga aan de andere kant van de col die ik nog eens over wil fietsen? Kan ik dat trouwens nog met mijn conditie? En is het restaurant wel open in de corona-periode?
Moe en uitgeput van de lijst en de overpeinzingen ga ik liggen. Eigenlijk is dat wat ik nu het liefste doe. Gewoon even op de bank met een kopje thee en een podcast op. Laat ik daar maar flink wat uren voor uit trekken en.., het kost niks.
Wat ik ga doen en nalaten laat ik beter aan de wijsheid en onwijsheid van de dag over. Zolang ik kan lezen, denken, wat zinnigs doen voor mezelf en mijn omgeving met alle stress, verveling, ergernissen, maar ook vreugde en humor vandien ben ik tevreden. Als ik meer dan een dag geen glimlach op mijn gezicht heb weten te toveren of alleen maar volstrekte onzin zit uit te kramen, trek dan aan de bel; dan is het tijd om in te grijpen. Niet eerder!
actueel: Op Goede Vrijdag kreeg ik van een van mijn behandelend artsen de boodschap me te gaan bezinnen op louter pijnbestrijding in plaats van behandelingen. Op Derde Paasdag van een andere arts het advies om een nieuwe chemokuur aan te gaan om de uitzaaiingen te beteugelen. Hij zag daar voldoende kansen in om weer een flinke tijd vooruit te kunnen. Ik heb geen idee hoe de vlag er op Hemelvaartsdag bij zal hangen, maar de chemo ga ik aan. Met een beetje mazzel en vertrouwen ben ik dan met Pinksteren zo ver dat ik weer met vurige en passionele tong kan spreken. Op Mariahemelvaartsdag word ik 59. Een leeftijd, me dunkt, waar ik nog een tijd mee vooruit zou moeten kunnen!
(op de foto was ik nog in het ziekenhuis, nu inmiddels verlost van alle draden, weer kilootje zwaarder thuis, en mijn haren geknipt!)
meer Dagtaken over leven met blaaskanker
Reacties:
Hans schreef op Dinsdag 13 april:
Ton, wat een treffende, ontroerende en relativerende dagtaak! Denk
Maarten Brandt schreef op Maandag 12 april:
Zo is Ton!Altijd met de kop in de wind!Zeer invoelbaar dergelijke gedachten. Ik verkeer weliswaar in andere omstandigheden, maar mij houdt dit bij vlagen ook bezig. Levenskunst is een groot goed!
Yolande schreef op Zondag 11 april:
Wat een treffend en ontroerend stuk, Ton. Weer!
Gewone dingen zijn vaak het bijzonderst. De zon die nu naar binnen schijnt. De tortel die op het balkon komt zitten
anoniem schreef op Vrijdag 9 april:
Als van ouds mooi
Kwetsbaar, grappig, pijnlijk en leuk geschreven
Moest ervan lachen een traantje van weg pinken
De reactiemogelijkheden zijn gesloten.