Bloedzuigen, corona, het ziekenhuis en de haardos

"Hoest u, proest u, niest, of briest u? Last van uw keel? Snotneus? Koorts wellicht?"

Ik stond voor een klein geïmproviseerd loket een tiental meter verwijderd van het personeel dat de formulieren voor 't boedprikken in behandeling zou nemen. Tussen mij en de dame die de vragen stelde een indrukwekkend stuk plexiglas dat met een lint was verbonden aan dranghekken. Ik waande me supporter bij een risicowedstrijd. FC Corona vs Blaaskanker United.

Ik wist dat ik "nee" moest antwoorden op alle vragen om door te mogen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik patiënten zitten die er zo te zien slechter aan toe waren dan ik en ook doorgelaten waren. "Nee hoor," antwoordde ik braaf, moeizaam een kuch onderdrukkend. "Melden bij de balie," zei ze streng.

Op de videoschermen in de wachtruimte, op elke tweede stoel een a4-tje met de boodschap: in verband met corona deze stoel vrijlaten, zag ik nog net de mededeling voorbijkomen dat er vanaf heden alleen nog volgens afspraak CT-scans gemaakt worden. Ik schrok. Immers, het bloedprikken was een verplicht voorafje voor mijn scan volgende week, en ik was gewend om zonder afspraak door radiologie geholpen te worden. Haastje-repje dus na het prikken naar route 23 voor een afspraak. Bloedprikken is eigenlijk een raar woord, ze "prikken"geen bloed, maar zuigen bloed op. Bloedzuigafdeling zou een betere term zijn. Jarenlang was ik daar bang voor, nu de laatste maanden er tientallen malen bloed is gezogen bij mij doet het me niets meer. Mouw omhoog van rechterarm, links zijn de aders te klein, ogen dicht en binnen de tijd van een weesgegroetje is het gepiept.

Bij radiologie dezelfde linten. Of ik een afspraak kon maken. "Goed dat u nu al komt," een aardige stem. "Het moet wel dinsdag," zei ik, "woensdag heb ik een telefonische afspraak met de oncoloog." Dat wordt krap, vond ze, "maar mijn collega gaat kijken wat ze voor u kan doen." Ik wachtte voor een dispenser apparaat om mijn handen te ontsmetten. Ook hier een geprint velletje: "Wegens dreigend tekort van de vloeistof is dit apparaat buiten gebruik". Een mede patiënt, klaarblijkelijk een oudgediende uit mijn team gezien de niet bedoelde afwezigheid van een haardos (zelf laat ik alles weelderig groeien nu het nog kan!), wond zich vreselijk op "Het is corona voor en corona na, en nu wij als kwetsbaren ons willen beschermen is het spul op!" Ik besloot dat het beter was geen contact met haar te maken. Agressie en venijn is besmettelijker dan een virus, en opwinding is voor niemand goed.

Collega was het gelukt mij "er tussen te proppen". Dinsdag half tien, fijn, dank u, leuk een scan, en ja, ik vul het vragenformulier in. Tot de volgende keer dan maar weer.

Ik volgde de pijlen en nam de trap in plaats van de lift naar de centrale uitgang waar een gespierde beveiliger de enige publieke dispenser voor zeep bewaakte.  Een uitrijkaart voor de auto hoefde ik niet te halen. In verband met corona was het parkeren gratis. Als een blij mens verliet ik het ziekenhuis.

Zonder aan mijn nieuwe baard te friemelen manoeuvreerde ik naar huis en waste daar uitgebreid mijn handen. "Dinsdag zelf zeep meenemen" schreef ik met grote letters op een a4tje.