Niet bang zijn. Niet bang zijn. Het wordt een mantra. Ik spreek mezelf moed in en hoop op het beste. Het gaat niet alleen om de mogelijke acute gevolgen van mijn ziekte. Maar ook om de indirecte gevolgen.
Er zijn al ziekenhuizen die moeite hebben, of het al niet aankunnen, om voor patiënten die op de spoedeisende hulp arriveren een bed te kunnen garanderen. De laatste 4 maanden ben ik 5 maal op de spoedeisende hulp geweest waar de laatste keer een opname op volgde. De keren dat ik voor controlebezoek of chemo naar het medisch centrum moest, niet meegerekend.
Niet bang zijn. Zo snel zal het in "mijn" ziekenhuis niet lopen dat er in geval van nood geen bed is.
Niet bang zijn. Niet bang zijn als de kinderen langskomen. Ze nemen alle voorzorgsmaatregelen in acht, maar leven wel hun leven. Doen boodschappen, werken, hebben contact (al is het op afstand en voorzichtig) met mensen die het niet zo nauw nemen. Is het overdreven dat ik bang ben voor besmetting? Wellicht. Maar waarom kan ik er niet vanuit gaan dat iedereen een beetje voorzichtig is?
Er is een theorie dat elk mens op aarde slechts zes "handshakes" van elk ander mens is verwijderd ("six degrees of separation"). Nu geef ik geen handen meer, maar slechte adem zal hetzelfde effect hebben. Zes hoestbuien verwijderd van een willekeurige minister van justitie op aarde, zes keer niezen van een willekeurige koning of koningin, zes kuchjes van een zieke president, en wellicht maar twee keer blazen verwijderd van een verdwaalde ontkenner van het feit dat het virus toch iets meer is dan een griepje.
Angst is een slechte raadgever en maakt een mens niet gelukkiger. Ook ik geloof dat als wij als mensheid iets voorzichtiger zijn, veel overtrokken maatregelen niet nodig zouden zijn geweest. Het voelt alsof de hele klas gestraft wordt voor drie belhamels die lak hebben aan simpele regeltjes of zich boven de rest van de klas verheven worden.
Ik ben er nog goed tussendoor gefietst. De operaties vonden plaats net voor de corona-uitbraak. De chemo's waren in de relatief veilige zomerperiode. De infecties en de nachtelijke bezoeken aan de spoedeisende hulp nog voordat we de 3000 corona besmettingen per dag aantikten (wat lijkt dat lang geleden...).
Ik voel me langzamerhand steeds iets beter. De vermoeidheid neemt af en de overige post-chemo bijwerkingen beperken zich tot permanente "kankerkou" in vingers en tenen en emotionele buien die spontaan ontstaan na het horen van mooie muziek.
Niet bang zijn. Gewoon mooie muziek voorlopig maar zoveel mogelijk vermijden. Toch?
Reacties:
Reiny schreef op Zaterdag 24 oktober:
Mooi dat je je steeds beter voelt. Dat is toch een lichtpuntje. En hou dat vast, dat moed houden.
Yolande schreef op Vrijdag 23 oktober:
Gelukkig voel je je steeds beter, Ton. Muziek is altijd dichtbij en de bomen en de zon en de regen en al de mensen die aan je denken
Kees Lagerwaard schreef op Donderdag 22 oktober:
Houd moed Ton. En blijf schrijven.
Pieternel schreef op Woensdag 21 oktober:
Fijn dat je je weer beter voelt. Blijf vertrouwen houden.
Theo Bouwman schreef op Woensdag 21 oktober:
Muziek is ok, maar literatuur zowel proza als poëzie zijn meer troostend, omdat ze de hele mens omvatten. Keep going strong
De reactiemogelijkheden zijn gesloten.