Tintelingen, verbroedering en dexamethason

Het was een warm welkom op de kamer voor chemotoediening in het Rijnstate Ziekenhuis. Een onverstaanbare boer uit Didam, de beste man had al twee weken niets mogen drinken en zijn spraakorganen leken te zijn vastgekoekt; een oudere dame uit één van de volkswijken uit Arnhem, haar algemeen onbeschaafd Ernums was zeer duidelijk verstaanbaar tijdens de vele facetime gesprekjes met neefjes, nichtjes, kleinkinderen en zo te horen ook buurtgenoten, zij had drie kankers op rij en was daar zeer open over, en een, naar mij voorkwam oud-directeur van een familiebedrijf in onbekende handel. Hij gaf de verpleegkundigen voortdurend cijfers voor medische handelingen. Hij was streng, maar kon ook lovend zijn. De waarderingen liepen uiteen van dikke onvoldoendes tot regelmatig mooie 9,5-en. Waaraan hij precies leed, werd mij niet duidelijk, maar het moest gezien zijn voorkeursbehandeling een chique soort tumor zijn.

Allen knikten mij toe en twee van de drie wensten mij succes en sterkte. De derde mompelde wat.

De sfeer was duidelijk anders dan bij cardiologie, urologie of de spoedeisende hulp waar ik weleens was geweest. Kanker verbroedert en dus welkom in de groep.

Vooraf waren de bijwerkingen doorgesproken. Dacht ik. Tegen misselijkheid, braken, darmklachten, obstipatie, of juist het tegengestelde, waren medicijnen. "Daar zult u dus weinig last van hebben," zo verzekerde de oncoloog, "je kunt waarschijnlijk gewoon doorwerken. Maar minder prettig zijn oorsuizingen en tintelingen in de vingers en in de tenen. Dat moet je direct melden." Ik kreeg een lijst met telefoonnummers.

Elke kuur bestaat uit twee sessies ("de derde week heb je vrij") waarvan de eerste sessie inclusief overnachting is. De tweede niet. Ik had me voorgenomen om zeer bewust alles te "voelen" en door te maken. Ik wilde, bijna als een observator, bijhouden wat er nu (letterlijk) door mijn lichaam ging en of het wel op de goede plekken terecht zou komen. Wellicht zou ik met mijn gedachten nog wat kunnen bijsturen ("ja...iets meer richting de rechternier en dan een centimetertje of drie omlaag").

Helaas. Ik voelde niks. Zo niks dat ik de volgende ochtend vroeg of de arts mij bij wijze van experiment geen placebo had toegediend. Ook geen misselijkheid, braken, tintelingen of oorsuizingen. Ik was alleen in één nacht meer dan drie kilo aangekomen. "Dat komt door de extra vloeistof voor het doorspoelen, u krijgt een plaspil."

Ik voelde me kiplekker, nam een stevig ontbijt, las nog wat in de digitale zaterdagbijlage en liep voor de vierde keer die ochtend naar het cappuccino-apparaat een flinke gang verder. Het was een voorbode. Vanaf die zaterdagochtend tot ver in de maandagmiddag ijsbeerde ik, belde ik, praatte ik, ruimde op, liet de honden uit, keek ik drie netflixseries tegelijk (na elke vijf minuten begon de vorige te vervelen) en als ik niet was tegengehouden was ik op de fiets of in de auto gesprongen om nu eens zelf een kijkje in het vast idyllische Didam te nemen.

Het was de dexamethason. Acht miligram had de oncoloog mij toebedacht om geen last van bijwerkingen te hebben. Het werkte. Maar het middel was bijna erger dan de kwaal. Spierpijn van alle beweging en 2,5 dag opgefokt en hyper. Na een rondje langs de nummers die de oncoloog me had gegeven besloten om dinsdag maar een kwartdosis te nemen. Ik kwam tot rust en eindelijk voelde ik wat ik moest voelen: wat lamlendig, moe en zelfs (miniem) wat kleine tintelingen.

Het was toch geen placebo dacht ik tevreden!