Om te janken zo mooi, paasgedachten

Volschieten is mij niet vreemd. Nooit geweest. Ik kan dat bij mooie zinnen, gedichten, muziek, beelden of zelfs, ja zelfs een blik van iemand zomaar op straat. Mits authentiek en oprecht. Ik kan meegezogen worden in groot vals sentiment, maar dat is anders. Dan volgt er binnen de kortste keren een lach of iets baldadigs, bij echt 'mooi' volgt er stilte. En niet zelden een zee van tranen.

Ik heb dat de laatste tijd vaker, dat volschieten. Een zucht naar 'mooi' en dat vast willen houden. Ik draai dierbare platen, heropen dichtbundels die lang gesloten zijn geweest en betrap mezelf erop dat ik passages uit romans bewust opzoek om te herlezen. "Opgestaan uit de dood," fluister ik dan in mezelf. "Het is altijd Pasen als je dat wilt."

Tussen mijn boeken, ik ben zoals ik al eerder schreef mijn boekenkasten aan het herordenen, vond ik een overlijdenskaart van een bevriende kennis van een jaar of tien geleden. Omdat ik het op dit moment te confronterend vind om rouwkaarten open en bloot voor me uit te stallen, heb ik de kaart weggestopt en weet niet meer waar. Wel weet ik ongeveer hoe de tekst luidde: "Ik vond het leven zo leuk. Jammer dat ik moet gaan." Bij de uitvaart zat op achterste rij Maarten van Rozendaal in een rolstoel. Hij ging korte tijd later. Van hem " Zo mooi, om te janken zo mooi." Brelliaans mooi. En zo is het leven. Hoe pijnlijk ook op sommige momenten. Mooi is niet vrolijk en blij. Eigenlijk, beter van niet. Het is zonde, zo zonde als er ongewild een einde aan komt, er is nog zoveel te genieten. Om te janken gewoon.

In dezelfde kast een oud krantenknipsel uit de Volkskrant (09-11-2001), interview met Gerard Reve met als kop: "Vrolijke mensen zijn eng." Ook Reve staat regelmatig voor mij op uit de dood. Of Pasen een feest voor de zelfbenoemde katholieke volksschrijver was, weet ik niet. Wel weet ik dat hij karig was als het ging om geschenken aan onze lieve heer: (zie ook Dagtaak uit 2014) "Morgen is het Kerst, van mij krijgt hij niks, het leven is al duur genoeg." Maar dat hij zelf kwistig is geweest met geschenken, in de vorm van prachtige zinnen die troost bieden alleen al door de volgorde van de letters die het lezen en vele malen herlezen waard zijn, staat buiten kijf.  Het interview eindigt overigens met een mooie overpeinzing over zijn wens om nog een boek te schrijven: "Opdat de mensen zullen zeggen: - Ook al is Gerard Reve oud, hij maakt er nog wat van. -"

En zo is het. Of je nu oud bent of niet, je maakt er wat van om je vol te laten schieten. Of het nu gaat om zaken die opgestaan zijn uit de dood, of nog een heel leven voor zich hebben als in het door Maarten bezongen voorjaar.

Zolang je kunt zeggen:

"Ach ik ben Goddank
Dus nog een keer
Een jonge lente waard" (tekst MvR)

is het leven meer dan de moeite om geleefd te worden waard.