Elke dag een korte column met reflectie op het nieuws, de actualiteit, opvallende gebeurtenissen of publicaties.
Meestal mild en poëtisch, soms bijtend cynisch. Volg Dagtaak via Twitter.
De meest gelezen columns van het afgelopen kwartaal vindt u hier.
Dagtaak is Blogger des Vaderlands, benoemd op 6 maart 2015 tijdens de finale van het Blogbal. In 2014 Publieksprijs van de Blogparel en 2e bij de vakjury.
Deze site wordt officieel geïndexeerd door de Koninklijke Bibliotheek "De geschiedenis van vandaag wordt vooral online geschreven. Daarom archiveert de KB sinds 2007 de belangrijkste websites van Nederland. Zo voorkomen we dat de onderzoekers van de toekomst te maken krijgen met een digitaal gat in ons geheugen."
Ik ben ontslagen. Dat is waar. Door mijn toedoen heeft een vrouw zelfmoord gepleegd. Dat is niet fraai. Ik wist het. Mijn diagnose was fout, de vrouw had geen Alzheimer. Maar ik was depressief, het ging niet goed met me. Ik dacht er goed aan te doen om een conclusie te trekken. Iedereen wil toch duidelijkheid? Zo sta ik in het leven: beter iets zeggen dan erkennen dat je het niet weet.
Met een beetje fantasie zou hij dit jaar 100 geworden zijn. Ware het niet dat Albert Camus stierf op een leeftijd waar wij tegenwoordig van oudere jongeren zouden spreken. Albert Camus stierf 4 januari 1960 op 46 jarige leeftijd. Een oude man? Te lang geleden? Nooit van gehoord?
Topman Eric Schmidt van Google gaat binnenkort naar Noord-Korea. Niet alleen. Hij gaat samen met de oud-gouverneur van New-Mexico Bill Richardson. Dat is dus niet zomaar een reisje. Zeg maar gerust een bezoek. Een bijzonder bezoek. Een topman bij Google heeft een druk bestaan. Hij zoekt de hele dag naar nieuwe mogelijkheden. Vindt hij ze niet op Google zelf, dan reist hij stad en land af. Schmidt zoekt en zal vinden. Met Richardson in zijn kielzog.
Ik had het gemist, niet goed opgelet. In 2012 is er een nieuw fenomeen opgestaan dat mij ontgaan was: de Rouwclown.
(red. Bezuiningen 2013 in de titel moet natuurlijk bezuinigingen 2013 zijn...)
Voorlezen doe je minimaal met zijn tweeën. De een leest, de ander luistert. Het liefst liggend met de ogen dicht. Tenzij het een plaatjesboek is, dan op de bank met een arm over de schouder van de luisteraar. Dat kijkt lekkerder mee.
Ze doet het voorzichtig. Om haarzelf te beschermen heeft ze handschoenen aangedaan. Van plastic of van rubber, dat kan ik niet zien. Uit een kartonnen doos pakt ze een kreeft van de stapel kreeften die op elkaar in de droge doos liggen. Ze schudt even. Ja, de kreeft beweegt. Resoluut gooit ze de kreeft in een bassin waarin tientallen kreeften zijn. De volgende greep is twijfelachtig. Omdat het beest geen teken van leven geeft maar ook geen teken van dood legt ze het beestje op een richel en pakt de volgende. Dood. Trefzeker mikt ze de kreeft in een afvaldoos. Zo gaat het even door. Na elke doos, met enkele levende en enkele reeds dode kreeften, controleert ze de beeste...
Weg! Het hoofd moet leeg. De kelder geruimd. De ballast van 2012 in grote zakken. Wie het hebben wil doet een bod. Het was weer een vrolijk jaar waarin hoop, verlangens, beloftes en aankondigingen belangrijker waren dan de resultaten. De wereld bestaat nog, en dat is al heel wat.


