Wonderen, meloenen en een doosje boeken

Gisteren sprak ik hem weer, de man die mij enkele Dagtaken geleden al beloofde dat "de wonderen de wereld nog niet uit zijn". Het was een telefonisch consult. Binnenkort, zo liet het ziekenhuis weten, kunnen we ook beeldbellen met de arts. Dat is fijn, maar nu was ik blij dat ik hem niet in de ogen hoefde te kijken toen ik toch maar de triviale vraag stelde over erecties, ejaculaties en orgasmes.

"Ach, het is niet zo belangrijk hoor," voegde ik nog toe, "er zijn belangrijkere zaken in de wereld, maar ik ben wel benieuwd." Ik gebruikte de Latijnse termen. Die kwamen makkelijker mijn mond uit, en ik had er alle vertrouwen in dat de arts wel wist waar ik op doelde.

"Er is veel weggehaald," legde hij uit. "Een zenuwsparende operatie lukt in veel gevallen, maar in uw geval lag toch de prioriteit bij het weghalen van wat weggehaald moest worden. Ik spreek toch gauw over de grootte van een kleine meloen, naast de blaas en de prostaat natuurlijk." Ik knikte mee, natuurlijk. Al had ik geen idee hoe groot een kleine meloen is. Ik wist waar hij heen wilde. "En," zo rondde hij dit gespreksthema af:"de wonderen zijn de wereld nog niet uit." Toen wist ik dat ik deze man nooit uit het oog wilde verliezen. Mijn troost in bange dagen. Iemand die mij snapt en op het juiste moment met de goede woorden komt: er is hoop, immers, wonderen bestaan!

We babbelden wat na over corona, de impact op het ziekenhuis en hoe zwaar het momenteel is om arts te zijn. Tussen neus en lippen wilde ik weten of een eventuele behandeling in gevaar zou komen door de coronacrisis als op de volgende scan over vier weken wel de tumorcellen zichtbaar zijn. Hij dacht van niet. "Maar dat is aan de oncoloog, ik ga over de afvoer, en met de nieren en de urinestoma lijkt alles in orde. We spreken elkaar over een half jaar weer en sterkte met de scan. En ... niet onbelangrijk.. ik zou u afraden om uw verdere leven meer dan vijf kilo te tillen in verband met de kans op een stomabreuk, en dat wilt u niet." "Vijf kilo?, reageerde ik, "maar dat is een klein doosje boeken, de dagelijkse boodschappen, mijn schooltas zonder broodtrommel maar met beamerkabels en oplader..... " Hij brak me af, "ach, misschien is vijf kilo ook wel wat weinig, maar pas op met tillen."

Nadat de verbinding was verbroken was ik even met stomheid geslagen. Snel daarna schreef ik de belangrijkste woorden uit het gesprek op: "wonderen, meloenen en een doosje boeken".

Op die woorden heb ik een uur meditatief door het bos gewandeld. Twaalf passen per zin. Eindeloos heb ik die herhaald. Vierhonderdtwintig maal, met vijf maal een pauze van vier minuten. Ik tel graag. Sterker: de laatste tijd tel ik bijna alles; tot aan mijn zegeningen aan toe. Maar daarover de volgende Dagtaak meer.

Nog 28 dagen tot de volgende scan. Ik voel me per dag beter en de eerste afspraak over een half jaar staat al! Wat kan mij dan nog verder gebeuren?