Gisteravond was ik even gelukkig. Minutenlang. Het was koel, 't scheen zelfs niet zover hier vandaan gevroren te hebben.
Ik zat hoog, op het dakterras, op één van de hoogste punten van de stad.
Schuin boven mij de sterren van de steelpan. Op ooghoogte de contouren van de Veluwe en de kerk in de buurt nabij. Ik rook, of bedacht ik het me, de lavendel, de koriander en de rozemarijn die ik vorige week had uitgezet in de bakken op het terras.
Niemand deed me iets. Niemand zag me of hoorde me.
Gisteravond was ik alleen. Hoog boven de stad.
De stilte werd benadrukt door de geluiden van de A50 en de A12 in de verte. Ze maakten de stilte stiller.
Gelukkig en schuldig, gelukkig maar schuldig, of was het andersom. Ik nam niet deel aan het leven. Geen nieuws, geen Jinek, geen mail; en zelfs mijn mobiel had ik twee etages lager op een tafel liggen. Op stil.
Gisteravond was ik even gelukkig. Minutenlang. Tot de onrust kam.
Wat als ik nu gebeld word? De honden uitgelaten moeten worden? Iemand me mist of nodig heeft? Er bestellingen voor boeken komen of een student in nood? Wat als Trump toch Iran de les wil leren of Rutte alsnog de pijp aan Maarten geeft? Wat als de kou op de borst niet goed voor me is, mijn voeten niet goed aarden? Ik heb geen medicatie boven, geen telefoon, de trap is steil en om me heen is het donker, de kaars is maar schijn, en als ik roep hoort niemand me.
Ik stond op. Op de tast naar het luik bij het trapgat en vandaar het licht in. Twee flinke trappen af en een kleine bocht links naar mijn bureau. Naast de laptop de telefoon. Twee schermen straalden licht uit en de derde knipperde. Er was tweemaal gebeld. Ik was aan zet bij een partij schaak waarbij ik gewonnen stond en op de ander sloot Eva net met veel gelach en plezier haar programma af. Mijn hart bonsde en mijn borst deed pijn; ik nam een pil. Dat hielp.
Ik had niet naar boven moeten gaan. Geen sterren moeten kijken, geen koelte moeten opzoeken of de stilte de stilte laten zijn. Blijven zitten waar je zit en het leven tot je nemen werkt toch het best.
Reacties:
Carline Nelissen schreef op Zondag 14 juli:
Hoi Ton, wat een intense beleving! Ik vind jouw conclusie te somber. Wellicht vind je dat over een tijdje zelf ook omdat het dan beter met je gaat?
De reactiemogelijkheden zijn gesloten.