Toen zij zich voorstelde als "zorgcoördinator" had er al een lichtje moeten gaan branden. De uroloog had versterking meegebracht, en niet zomaar iemand!
Een zorgcoördinator wordt van stal gehaald aan het begin van ingewikkelde en langer durende processen, zelden bij een slotgesprek met een borreltje na afloop.
Daarnaast was het gesprek aan het einde van de werkdag gepland. Ik was zijn laatste patiënt van de dag. Alle tijd dus voor een pittig onderhoud waarbij ruimte voor uitloop door emoties al ingecalculeerd is.
De eerste vraag over hoe het met me ging was eerder een opwarmertje dan dat mijn antwoord interessant was. Dat wisten we allemaal. Iedereen heeft zo zijn of haar tactiek voor een slechtnieuwsgesprek. Nog voor ik uitgepraat was over last van lekkage en obstipatie als gevolg van de operatie kwamen de hoge woorden eruit: "Geen goed nieuws," zo begon hij.
In mijn vorig leven heb ik vaak "slechtnieuwsgesprekken" moeten voeren en in een wat recenter vorig leven heb ik die ook geoefend met studenten. Ik merkte dat ik meer op de techniek van zijn gespreksvoering zat te letten dan dat zijn boodschap daadwerkelijk tot me doordrong. Hij deed zijn best, maar was er niet zo goed in. De brave goede arts is een kundig sloper van organen, ingewanden en drainagesystemen. Hij is duidelijk geen prater. Hij slikte en stamelde en probeerde er het beste van te maken: "De wonderen zijn de wereld nog uit" en "statistieken zeggen niet alles, iedereen is een uniek geval" en als klap op de vuurpijl:"ik ben geen oncoloog".
Mijn zoon stelde vragen, mijn dochter notuleerde, mijn vrouw luisterde aandachtig en ik probeerde de man wat duidelijker te laten zijn: "Dus de kankercellen zitten er nog, de operatie heeft dus maar deels zijn doel bereikt?" Zo moest ik het niet zien. Het was niet goed zichtbaar, en zeker niet meetbaar wat er nog zit, maar het is slecht nieuws, de prognose is niet goed en het vervolg zal met de oncoloog besproken moeten worden. We kletsten nog wat door over technische zaken en daarna volgde zijn klamme hand. Het gesprek was hem niet makkelijk gevallen.
De zorgcoördinator regelde afspraken voor volgende week. Eén direct na een multidisciplinair overleg waarin mijn casus zal worden besproken en wat dagen later een gesprek met de oncoloog. Over dat de "wonderen de wereld nog niet uit waren" repte zij niet meer, haar traject was van start gegaan.
Een dag later stond het gespreksverslag online in mijn dossier. Het had de kwalificatie "Slechtnieuwsgesprek" als titel gekregen. Het verslag was duidelijker dan het gesprek.
Over hoe het nu met me gaat, welke impact de urinestoma op mijn dagelijks leven heeft en over wanneer ik mijn dagelijkse werkzaamheden weer volledig kan oppakken, geen woord.
Misschien moet ik daar maar eens zelf een boekje over open gaan doen. Want dat ze voorlopig nog niet van me af zijn, lijkt me duidelijk! De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Hij heeft het zelf gezegd!
Reacties:
Hans schreef op Zaterdag 7 maart:
Hoi Ton, wat kun je alles toch prachtig weergeven maar zo jammer dat het geen fictie is
De reactiemogelijkheden zijn gesloten.