Dagtaak

Elke dag een korte column met reflectie op het nieuws, de actualiteit, opvallende gebeurtenissen of publicaties.
Meestal mild en poëtisch, soms bijtend cynisch. Volg Dagtaak via Twitter.



Dagtaak is een initiatief van TVE Tekst en Advies (Ton van Eck). Ton van Eck is eigenaar van uitgeverij Nieuwe Druk.

De meest gelezen columns van het afgelopen kwartaal vindt u hier.

Dagtaak is Blogger des Vaderlands, benoemd op 6 maart 2015 tijdens de finale van het Blogbal. In 2014 Publieksprijs van de Blogparel en 2e bij de vakjury.

Deze site wordt officieel geïndexeerd door de Koninklijke Bibliotheek "De geschiedenis van vandaag wordt vooral online geschreven. Daarom archiveert de KB sinds 2007 de belangrijkste websites van Nederland. Zo voorkomen we dat de onderzoekers van de toekomst te maken krijgen met een digitaal gat in ons geheugen."

DagTaak.org

Over leven, de blaas, de Davinci robot en oefenen in geduld

Dinsdag 18 februari 2020

"Ik leef nog." Dat was mijn eerste gedachte toen ik mijn ogen opende. Ik werd wakker in een kamer waar één muur geheel beplakt was met een foto van een heide in volle bloei, zoals ik zo vaak had gezien op de Posbank, bij Arnhem. Vanuit het niets kwamen liefdevolle mensen op me afgelopen geheel in het blauw gekleed: blauwe broek, blauwe overschoenen, blauw hemd, blauwe handschoenen en een blauwe muts. Ik herkende ze toen ze dichterbij waren. Mijn vrouw, mijn dochter en mijn zoon. Ze waren meer ontdaan dan ik. Ik geneerde me dat ik wel een ijsje kreeg en zij niet.

Meer dan acht uur was er aan me gesleuteld, geknipt, gesneden, en geplakt. "'t Betere loodgieterswerk," had de uroloog me verteld. "Slopen en opnieuw aansluiten." Hij was duidelijk niet van het pappen en nathouden. Rigoureuze oplossingen moesten er komen voor mijn aandoening. Hij had nog niet net gezegd: "Op hoop van zegen."
Toch voelde het zo. In bedekkende termen hadden we rond de Kerst al rekening gehouden met het ergste. Het zag er niet goed uit, er hadden al twee operaties plaatsgevonden. Begin januari de derde en toen die ook niet tot het gewenste resultaat leidde er nog maar één bovenop. Vijf februari 2020. Onze trouwdag. Tien jaar nadat we met veel champagne luid zingend in groot gezelschap "Into my arms"van Nick Cave voor de zoveelste maal zongen en dansten. Steeds valser maar mooier en ontroerender.

"Ik leef nog steeds." Ik heb mijn leven lang verkondigd dat ik 109 zou worden. Een stoere kanker die me dat zou ontnemen. Nu telde ik de laatste twee maanden niet meer in jaren, maar in dagen. En soms van dag tot maand. Uitslagen duren soms lang. Oefenen in geduld. Niet mijn sterkste eigenschap. En nog steeds blijft het wachten. Pas over een week of twee zal er duidelijkheid zijn of er voldoende "gesloopt" is, of dat er nog resten zitten die ongewenst zijn. Wachten en ondertussen herstellen.

Vier dagen na de operatie was ik een hele Piet. Ik kon lopen, traag en schuifelend, maar lopen. Ik was al vier dagen gewend aan een kunstmatige uitgang voor plasjes, en dat moest voldoende zijn. Ik besloot de cateringdame te helpen met het tappen van kopjes cappuccino voor mede-patiënten en was de held van de kamer en de 15 meter gang tot het apparaat. Per keer nam ik de rondetijden op en die werden steeds sneller. De arts zag het en vond het tijd mij naar huis te sturen: "Daar herstel je het snelst en je weet nooit wat voor virussen je hier op kunt doen. Spullen pakken en bellen, we zien je binnenkort op de poli!"

Tot de lift ging het nog. Eenmaal beland in de grote benedenruimte van het ziekenhuis merkte ik dat de veiligheid van 20 vierkante meter nog zo gek niet was. Ik vroeg om een rolstoel, mijn zoon had de tassen meegenomen en was de auto gaan halen. Ik wist niet of ik achteraf zo blij moest zijn met mijn ridicule acties om voor koffieheer van de afdeling te spelen.

Thuis kwam de pijn. De verzorging van het drainage-systeem. Het nadruppelen (bleek later wondvocht te zijn) waardoor ik me een oude incontinente man van 109 voelde. Obstipatie. Krampen. Zelf spuiten moeten zetten. Constante onzekerheid of ik niets mankeerde, en kreeg de behoefte om, net zoals in het ziekenhuis, meerdere malen per dag bezocht en gecontroleerd te worden door deskundig personeel. "Pilletje, mijnheer Dagtaak?"

Aankomende week tik ik de "2 weken na de operatie aan". Ik had gehoopt wat normale kleren aan te kunnen. Zover is het nog niet. Tokkie-trainingsboeken zitten toch het lekkerst en het meest comfortabel.
Ik snak er ook naar weer wat werkzaamheden te verrichten, mijn studenten te zien, weer een boekje te maken. Ik weet dat ik geduld moet hebben. Eerst wachten op de uitslagen en me tevreden stellen met het feit dat ik er inderdaad nog ben.

Geduld. Wachten. Zo is het leven. Wat heb ik een respect gekregen voor iedereen die hetzelfde of erger heeft meegemaakt. Klagen mag. Maar velen doen dat niet of af en toe binnenskamers. En ik? Ik word 109 al moet ik de arts er aan zijn haren bijtrekken!

(wordt vervolgd)


De foto boven is van de DaVinci robot waarmee de laatste operatie is uitgevoerd. Nieuwsgierig naar de werking (niet eng!), zie filmpje.






Deel dit op TwitterDeel dit met Facebook

Reacties:

Gèrina van der Gugten schreef op Woensdag 19 februari:
Hoi Ton, Als ik niet wist wat akelig het allemaal is voor jou, zou ik denken dat ik een spannende detective aan het lezen was. Zo fantastisch geschreven weer. En het wordt vervolgd.... Dat is zeker!

Hans van Luijn schreef op Dinsdag 18 februari:
Hoi Ton, wat een mooie weergave van een hoop ellende en wat een positieve draai aan het geheel! Hou vol

Ton.van Eck schreef op Dinsdag 18 februari:
Hoi Ton, Wat een verhaal, helaas herken ik er veel van. Maar een ieder ervaart het anders, blijf vertrouwen op de deskundigheid van de behandelde artsen. Nu eerst weer wat aansterken en werken aan een volledig herstel, wat je zeker gaat lukken! Groet Wim & Rina

Jack schreef op Dinsdag 18 februari:
Neefje...Wat heb je je gevoelens en alles eromheen mooi beschreven. Ik ben trots op je!

Kees Lagerwaard schreef op Dinsdag 18 februari:
Oh Ton, wat kun je nog steeds prachtig schrijven. Dan komt het verder ook weer helemaal goed. Beterschap, Kees

De reactiemogelijkheden zijn gesloten.
Klinkende alchemie

Aanrader voor liefhebbers en lezers over klassieke muziek: "Klinkende alchemie, de verzamelde muziekessays van Maarten Brandt" fraaie hardcover + cd.
Nieuwste recensie op 11 april 2021 geplaatst
Wild Vlees & Zn

Verschenen!
De nieuwste roman van Annelies Ibes over de broze relatie tussen een ambitieuze moeder en haar tienerzoon.
Leven voor twee
De nieuwe roman van Gèrina van der Gugten is verschenen, juli 2019. Een roman over rouwverwerking maar vooral over liefde tussen twee broers waarvan er één op jonge leeftijd overlijdt. Meer info op: https://nieuwedruk.nl/boek/leven-voor-twee.html
Vaarwel Soerabaja



Na Terug naar Bandung van Femmy Fijten verscheen: Vaarwel Soerabaja ,een indrukwekkende roman over de Bersiap periode in Ned. Indië.
Haar laatste roman "In het spoor van Birma" verscheen medio september 2017.


Heldere mist


"Heldere mist" door Yolande Belghazi-Timman is verschenen, juni 2018

Vijf jaar uit het leven van een tienermeisje in de sixties
Een verhaal in 87 songtitels
van isolement naar het volle leven, van Chains naar World
Wie dit koopt is gek
Over de zin en onzin van reclame en marketing


"Wie dit koopt is gek" door Martijn Boele (spotprijs: € 12,50 voor bijna 200 pagina's lering ende vermaak)




Nieuw: Recent verschenen. De derde Indië roman van Femmy Fijten. In het spoor van Birma is gebaseerd op authentieke dagboekfragmenten geschreven tijdens de aanleg van de Birma-spoorlijn.

 
Volg de Vogels en andere waanzin


De verhalenbundel van psychiater Hilbert Kuik is verschenen. Nu overal verkrijgbaar.

Arnhem met een scheve blik

Nu overal verkrijgbaar
Bij uw boekhandel of via Nieuwe Druk
Met bijdrage van de Blogger des Vaderlands
Moluks Geheugen

"ver weg uit het oog, dichtbij in het hart"

Gedichten van Gerard Akse gebaseerd op interviews met 4 generaties Molukkers in Nederland.
Lotte en Simone


Net verschenen:  Lotte en Simone van Annelies Ibes. Over ouderdom, liefde, mantelzorg en afscheid nemen.
Wolken en andere voetstappen

"Wolken en andere voetstappen" is een verhalenbundel geschreven door (ex)leerlingen van de bij de MH17-ramp overleden docent Laurens van der Graaff.
Als je boven ligt

Verschenen op Dolle Dinsdag.
"Als je boven ligt"(NSB-kinderen op de vlucht) door Willem Andrée.



Nieuwsweek
Loading...
Memoires van Emanuel Too


Spannend, meeslepend drama van een Iraanse zakenman die achtervolgd door oorlogen en de sharia niet alleen zijn bezit is kwijtgeraakt maar een deel van zijn persoonlijk leven.
Als je de woorden weet Indringende autobiografische roman over incest en het zwijgen binnen de familiekring.


Nijlpaard op Loosdrecht


Nieuw!
Lees ook de Dagtaak over deze verhalenbundel van Helge Bonset.
Moekoesja's kus
'Een verbijsterend en hartverscheurend mooi verhaal. Zelden heb ik zo’n intens boek gelezen.’ (Hein-Anton van der Heijden)



Nu overal verkrijgbaar.
Lees ook de Dagtaak over Moekoesja's kus
Pierre Boulez


In mei en juni veel aandacht voor Pierre Boulez ook tijdens het Holland Festival. Vanaf nu is Wegen naar Boulez overal verkrijgbaar.
Waar ze was (in Van Goghs sporen) De nieuwste roman van Hein-Anton van der Heijden is verschenen. Over liefde, afscheid, kunst, Arles en vooral...veel Van Gogh.


Blogparel Dagtaak is winnaar van de publieksprijs en 2e bij de vakjury voor de column over de 250 van Teeven en de barbecue voor Syrië

In 2015 Blogger des Vaderlands (uitgeroepen op het Blogbal)


De Eigenander, een ik in mij
De Eigenander- een ik in mij,
Dolph Kohnstamm
In gesprek met jezelf.
Voorwoord Douwe Draaisma
Groot interview deze week in Vrij Nederland (week 27_juli2016)


Seksueel misbruik Het veel bekroonde boek (meer dan 500.000 exemplaren in het Duitse taalgebied) van Heidi Hassenmüller over seksueel misbruik. Nu in vertaling beschikbaar. Info: zie site
Advertentie Google
test
Advertentie2