Elke dag een korte column met reflectie op het nieuws, de actualiteit, opvallende gebeurtenissen of publicaties.
Meestal mild en poëtisch, soms bijtend cynisch. Volg Dagtaak via Twitter.
De meest gelezen columns van het afgelopen kwartaal vindt u hier.
Dagtaak is Blogger des Vaderlands, benoemd op 6 maart 2015 tijdens de finale van het Blogbal. In 2014 Publieksprijs van de Blogparel en 2e bij de vakjury.
Deze site wordt officieel geïndexeerd door de Koninklijke Bibliotheek "De geschiedenis van vandaag wordt vooral online geschreven. Daarom archiveert de KB sinds 2007 de belangrijkste websites van Nederland. Zo voorkomen we dat de onderzoekers van de toekomst te maken krijgen met een digitaal gat in ons geheugen."
Er zijn van die avonden die je achteraf zo snel mogelijk wilt vergeten.
Sterker nog: waarvan je vindt dat ze nooit plaats hadden moeten vinden.
Met de nodige alcohol in je lichaam kan je de slaap niet vatten,
draaierig, misselijk. Ik probeer me te herinneren wat ik allemaal gezegd
hebt die avond maar dat gaat moeizaam. De beelden die naar boven komen
zijn de flessen wijn, de ossehaas met de bovenmatige hoeveelheid ongare
champignons erop en de te zure salade. De gedachte eraan maakt me
opnieuw misselijk en ziek. De koffie was goed, maar waarom toch dat
glaasje cognac genomen, en daarna nog een. Dat was de druppel. Beter
gezegd de druppels. Ik weet nog dat ik de auto heb laten staan en de
taxi naar huis hebt genomen. Die verdomde eetclub. Begonnen als een
leuke intellectuele uitdaging. Zo eens in de tijd met een paar vrienden
de tijd nemen om onder het genot van een hapje en een drankje de wereld
te begrijpen. Het begon al mis te gaan een paar jaar geleden toen die
wijsneus van de radio, ach hoe heet hij ook al weer, het nodig vond om
af en toe mee-eters uit te nodigen. Dat verhoogt het niveau van het
intellectuele debat vond hij. Goed, ik ben er in meegegaan. Wij allemaal
eigenlijk. Het enige wat het heeft opgeleverd is dat de kwaliteit van
de wijn omhoog is gegaan. Je schenkt geen bocht aan gasten natuurlijk.
In het begin ging het nog. Schrijvers, publicisten, je kent het wel dat
volk. Betweters zijn het zonder dat ze enige maatschappelijke
verantwoordelijkheid dragen. Ik heb daar meerdere malen de degens mee
gekruist. Jij mag raden wie uiteindelijk aan het langste eind trok.
Steeds meer drank. Vooral die loslopende self-employed publicisten zijn
het ergst. Avonden natuurlijk in het cafe, die kunnen het hebben en zijn
heel wat gewend. Vanavond was anders. Die baard was er. Enge man,
volgens mij van de blauwe knoop. Als reactie drink je dan natuurlijk
zelf te veel: eens even laten merken dat het ook anders kan. Achteraf
had ik mijn professionele antenne natuurlijk scherper moeten afstellen.
Ik ben kwetsbaar en die man is een stukjesschrijver. Hoop niet dat hij
uit de school gaat klappen. Heb hem nog om de oren gezwaaid met wat
velletjes papier. Over een paar dagen moet die baard opdraven als
getuige-deskundige in een zaak waar hij de ballen verstand van heeft.
Nota bene over een onderwerp dat me na aan het hart ligt. Sterker nog:
een zaak die ik zelf heb voorbereid. 

