
Toen in 1979 aangekondigd werd dat er een nieuw album van Pink Floyd uit
zou komen en op een zaterdagochtend tussen 8 en half 9 een voorproefje op de
radio zou komen zat ik klaar met mijn tape-recorder. Twee vingers geconcentreerd
boven de "play" en de "record" knop om precies op het goede moment de opname te
kunnen starten.
The
Wall werd voor mij en vele generatiegenoten de vertolking van alle frustraties
die stelselmatig door ouders, school, de kerk, de politiek waren opgebouwd.
Steen voor steen. De muur die moest vallen. Toen drie jaar na het uitkomen van
The Wall deze ook nog verfilmd werd (Bob, don't like Mondays in de hoofdrol)
werd het plaatje nog sterker. Het album was niet alleen een kassucces maar zou
symbool staan voor verzet tegen bestaande machtstructuren. We don't need no
education werd het protestlied bij de scholierenopstanden in Zuid-Afrika en werd
verboden door het blanke apartheidsregime. "Break down this Wall" werd een van
de leuzen bij de val van de Berlijnse Muur, nagespeeld nog geen jaar nadat de
Muur was gevallen in Berlijn.

Nu 20 jaar na de val van de Muur en het legendarische optreden in Berlijn
is er wederom sprake van een domino-effect. Roger Waters had het niet kunnen
plannen. Zijn idee om wederom een tour te gaan doen met The Wall was al een jaar
geleden geboren. ( youtube: https://bitly.nl/6296ad) Maar symbolisch is het
wel. Na een paar optredens in 2010 start de tour officieel over een paar weken.
In Nederland 8 april in de Gelredome. Het zou me niet verbazen als de Tour
afgesloten gaat worden op het Tahrirplein