Tussen angst en hoop, Marc de Hond, die verdomde blaas en de statistieken

Ik heb het toch gedaan. Ik sta altijd vroeg op. In de ochtenden ben ik het meest fit. Mevrouw Dagtaak slaapt lang. Onze dag- en nachtritmes lopen al gauw een paar uur uiteen. Dat wil zeggen: ik maak langere dagen met wel aan het eind van de dag een dutje en zij gaat eerder naar bed en slaapt uit met vaak lange waakmomenten van de zorgen midden in de nacht. Ik slaap uitstekend.

Ik heb het toch gedaan. Op de keukentafel ligt het boek van Marc de Hond. Mevrouw Dagtaak volgt al een tijd alles wat over Marc verschijnt en verschenen is. Marc is pas overleden aan blaaskanker en heeft daar na zijn diagnose, twee jaar geleden, nooit geheimzinnig over gedaan en er zelfs met humor over gepraat en geschreven. Postuum, nog geen paar weken na zijn overlijden verscheen zijn boek. Zijn verhaal lijkt op dat van mij. En waarschijnlijk ook op die van veel andere blaaskankerpatiënten. Vele scans, leven tussen angst en hoop. Blaas weg. Prostaat weg. Sex weg. Stoma, lekkages, chemokuur. En blijven werken, relativeren, leven zo draaglijk mogelijk maken en de humor als motor van het leven draaiend houden.

Ik heb het toch gedaan dus. In een uurtje tijd heb ik de bladzijden die mevrouw Dagtaak in twee dagen met veel tranen en pauzes heeft gelezen doorgejakkerd. Ik wilde het niet. Had geen artikel, TV-uitzending of interview gelezen of gezien. Bewust niet, tot vanochtend. Ik lees nu mijn verhaal. Van de diagnose, de scans en de gesprekken, de robotoperatie en de bijna (hoe kan het nog meer worden) toenemende liefde voor de zeer naaste omgeving.

Toch, zo houd ik me voor, is mijn situatie anders. Mijn situatie is zoals Marc het zich in eerste instantie had voorgesteld: het komt vast goed. De statistieken zijn echter ongunstig. Niet meer dan 20% van de patiënten met een spierinvasieve blaaskanker hebben een overlevingskans langer dan 5 jaar. De helft haalt geeneens de twee jaar. Hoe wrang ook: als ik hoor dat er (weer) iemand is overleden aan blaaskanker, dan denk ik stiekem: dat vergroot mijn kans om bij die 20% te horen. Dat percentage moet toch ergens vandaan komen en gevuld worden.

Over het algemeen voel ik me goed. De chemokuren hakken erin, maar zijn draaglijk en eindig. In augustus worden de laatste medicijnen toegediend en zal ik me alleen maar weer beter gaan voelen. Ik zie er naar uit. De plannen liggen klaar.

In juli zal ik eerst nog een tussentijdse scan krijgen. Het kan niet anders of de kuur moet iets gedaan hebben. Als ik één van de weinige patiënten ben die van de voor mij uitgekozen kuur haarverlies heeft geleden, dan zal ik ook één van de weinige patiënten zijn die over tien jaar emotioneel maar ook opgelucht op deze periode zal terugkijken.

Statistieken zijn er om verslagen te worden. En zoals mijn uroloog een paar maanden geleden zei: "de wonderen zijn de wereld nog niet uit!' Het boek van Marc ga ik nu nog niet uitlezen. Daar heb ik nog alle tijd voor. Ik heb het weer op de juiste pagina omgevouwen teruggelegd op tafel. Tenzij mevrouw Dagtaak dit stukje leest, zal zij er nooit achter komen dat ik het toch gedaan heb.